Jack Ratcliffe (zang) en George Hasbury (gitaar, productie) creëren met hun muziek een ingetogen sfeer, waarin minimalistische arrangementen en introspectieve teksten de boventoon voeren. Fans van acts als The National en Bon Iver zullen de melancholische maar hoopvolle toon van het album herkennen.
‘Disappointment Machine’ is in slechts twee weken geschreven, in de nasleep van een persoonlijke tegenslag. 'Het was een klassiek geval van onbeantwoorde liefde, maar het raakte me op een onverwacht kwetsbaar moment', zegt Ratcliffe. Dit gevoel klinkt door in nummers als "Time Lost", dat de hunkering naar een tweede kans verwoordt en "What Did I Think Would Happen", waarin rustige passages afgewisseld worden met intensere momenten.
De nummers op het album zijn introspectief en soms fragmentarisch, met teksten die half uitgesproken gedachten en gesprekken verkennen. Toch weet Arliston de zwaarte luchtig te houden met subtiele humor. In het nummer "Sleep Well Bean", een knipoog naar The Nationals’ "Sleep Well Beast", laat Ratcliffe zien dat zelfspot ook een plek heeft in hun muziek: 'Ik geef in feite toe dat ik nooit echt cool ben geweest. Er zijn verwijzingen naar coole figuren – James Bond, James Dean – maar nee, ik ben hen niet, ik ben "Mr. Bean.'
Het album heeft een duidelijke opbouw, van rauwe emoties tot momenten van acceptatie en hoop. Het afsluitende nummer "Stay In Brixton" laat zien hoe herinneringen kunnen veranderen: 'Dingen die me aan jou doen denken, worden langzaam overschreven door nieuwe herinneringen... dus misschien kan ik toch in Brixton blijven.'
Met 'Disappointment Machine' presenteert Arliston een eerlijk en sfeervol debuut dat ruimte laat voor interpretatie en reflectie.
Comments
Post a Comment